ไม่เป็นตำรวจไม่รู้หรอก

โ ชคดี Ost.  30 กำลังแจ๋ว มันคงเป็นความรัก ไปดูหนังเรื่องนี้มาได้ประมาณ 2 อาทิตย์ล่ะ ว่าจะเขียนถึงหนังเรื่องนี้ซักหน่อย วันนี้มีเวลาเขียนซะที พระเอก – ชื่อเล่นปอ ชื่อจริง ราษิต จึงถูกเพื่อนเรียกว่า นายปรสิต…  อายุ 24 ปี ลักษณะนิสัย ชอบช่วยเหลือผู้อื่น รักการผจญภัย แต่จริงจังในเรื่องความรัก นางเอก – พี่จ๋า อายุ 31 ปี สาวมั่น สวย เก่ง ผิดหวังในเรื่องความรักจากนักบินหนุ่มที่รักกันมานานถึง 7 ปี เพราะนักบินคนนั้นยังหวงความโสดและไม่พร้อมจะแต่งงานอย่างที่ผู้ชายหลายๆคนเป็น ทั้งสองคนเจอกันได้อย่างไร –  นายปอเคยไปทำงานอาสาสมัครแล้วได้พบพี่จ๋าเป็นครั้งแรกขณะที่เธอกำลังเล่นกับเด็กๆ ในสถานสงเคราะห์ ทำให้เค้าประทับในบุคคลิกและลักษณะท่าทางของเธอ เมื่อประมาณ หนึ่งปีก่อนพบกันอีกครั้ง ทั้งสองคนรู้จักกันได้อย่างไร – นายปอเป็นเพื่อนกับน้องที่ทำงานของพี่จ๋า และในวันเกิดของพี่จ๋า เพื่อนได้ชวนนายปอไปด้วยทำให้เค้่าได้พบเธอที่ประทับใจอีกครั้ง และคราวนี้เค้าไม่ปล่อยโอกาสให้เธอผ่านไปจากชีวิตเค้าอีกแล้ว นายปอโชคดีที่พี่จ๋ามาเช่าบ้านของคุณยายนายปออยู่พอดีเลยมีโอกาสได้ติดตามพี่จ๋าตั้งแต่ไปทำงานจนกลับบ้าน

16/11/2554 10.00 น. สำนักงานผู้บังคับการตำรวจภูธรจังหวัดพิจิตร อรุณสวัสดิ์ความรัก เช้านี้เป็นเช้าอีกวันที่ผมตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุขที่ได้รักใครคนนึงในตอนนี้ ชีวิตของผมเองที่ผ่านมามีข้อแม้อะไรหลายๆ อย่างมาโดยตลอดในหลายๆ เรื่อง เช่น เรื่องการดื่มสุรา – ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี หากแต่จะให้ดื่มพอเป็นสังคมผมพอทำได้ แต่ถ้าให้ถึงกับชวนเพื่อนไปดื่ม ผมคงไม่ทำ เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ดี ทำให้หลาย ๆ ครั้ง อาจต้องเสียความสนิทสนมกับเพื่อนๆบางคนที่ไม่เข้าใจ ที่คิดว่าไม่ดื่มสุราไม่ใช่เพื่อนกัน ผมเองก็ต้องทำใจและปล่อยไป แต่เพื่อนดีๆ ก็เข้าใจว่ามันไม่เกี่ยวกัน เรื่องการสูบบุหรี่ – เรื่องนี้ก็หลายทีที่เพื่อนๆ ยื่นให้สูบและผมปฏิเสธไมตรีอันนั้นไป ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เพราะรู้ว่ามันไม่ดีและทำร้ายคนรอบข้าง จึงเลิกคิดที่จะลิ้มลองความสุขจากมัน เรื่องการพนัน – “ไม่เคยมีใครรวยจากการพนัน” คำนี้หลายๆ คนก็คงเคยได้ยินกันอยู่บ่อยๆ ผมเองก็เป็นคนนึงที่เชื่อเช่นนั้น ยอมรับว่าตัวผมเคยเล่น แต่ไม่ได้ติดงอมแงม และ ก็ไม่รวยจากการพนันจริงๆ ด้วย จึงคิดได้ว่าเล่นไปก็เท่านั้น มีอย่างอื่นสนุกๆ ให้ทำอีกตั้งเย

ผมเป็นคนนึงที่ชอบเขียนบล็อคมาตั้งนานแล้ว เคยเขียนไว้ตั้งแต่ myspace hi5 Facebook และอื่นๆอีกมากมาย จำไม่ได้แล้ว เพราะรู้สึกว่าการที่เราได้เขียนเล่าเรื่องต่างๆ ความรู้สึกนึกคิดที่เรามีในตอนนั้น มันเป็นการระบายความรู้สึกอย่างนึง และเมื่อเรากลับมาย้อนอ่าน เรื่องเก่าๆคราใด ความทรงจำในตอนนั้นก็จะกลับมาทุกที เหมือนกับว่า ถึงเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด แต่เรื่องราวที่ีมีการบันทึกไว้จะไม่มีวันหายไป และยังคงอยู่กับเราเสมอ ...... และอีกเหตุผลนึงที่ทำไมเราชอบเขียน คงเป็นเพราะเราชอบอยู่กับตัวเอง ชอบคิดหาเหตุผลในเรื่องต่างๆ ไม่ว่าเรื่องใด ก็ต้องหาเหตุผลมาให้ได้ เหมือนกับตอนเด็กเคยโดนดุบ่อยๆ ว่าเป็นเด็กชอบเถียง แต่รู้มั้ยครับว่าการเถียงเป็นการหาเหตุผลมาถกกันต่างหากล่ะ อิอิ อ้าว!?แล้วทำไมมาเริ่มเขียนบล็อคในนี้อีกล่ะ คำตอบก็คือ พอดีได้อ่านบล็อคของหมอคนนึง เกี่ยวกับยุคสมัยนี้มีช่องทางติดต่อสื่อสารกันมากมาย ทั้ง Facebook twitter ฯลฯ แต่จะมีผู้คนซักกี่คนที่ใช้สิ่งเหล่านี้ในการสร้างสรรค์สังคมให้ดีขึ้น เกริ่นมาพอสมควรแล้ว สรุปเลยละกันครับ ผมขอใช้บล็อคนี้เล่าเรื่อง