ไม่เป็นตำรวจไม่รู้หรอก

ที่อยู่   : กรุงเทพมหานคร (ดินแดนแห่งความบันเทิงครบวงจร เมื่อที่รถติดมากถึงมากๆ) สถานะ : ผู้เข้ารับการอบรมสืบสวนคดีทางเทคโนโลยีประจำภาครุ่นที่ 3               ช่วงนี้ได้มีโอกาสมาเป็นเด็กเทพ อยู่พักหนึ่ง เนื่องจากได้ถูกส่งตัวมาเข้าอบรมหลักสูครพิเศษของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ   ชีวิตเด็กเทพสำหรับผมเป็นไงเหรอครับ  ก็ต้องตื่นตั้งแต่เช้า เพื่อออกไปใช้บริการ ขนส่งมวลชนที่หลากหลายมีให้เลือกใช้มากมาย   อาทิเช่น มอเตอร์ไซต์รับจ้าง  รถเมลล์  แท็กซี่  รถตู้  รถไฟฟ้าบนดิน ใต้ดิน  เมื่อไปถึงก็เข้าอบรม พักเที่ยงก็มานั่งดู สาวๆ แถวสยาม   สาวๆ ที่สยามมีสไตล์การแต่งตัวที่ดูเพลินดีนะครับ  ที่ทำงานผมที่ต่างจังหวัดไม่มีอะไรให้ดูให้มองเลย เฮ้อ  เสร็จแล้วก็เข้าไปนั่งเรียนต่อ สบายใจ อิอิ                การมาอยู่กรุงเทพทำให้รู้ตัวอย่างนึงว่า  ถ้าเป็นคนใจร้อนอย่าขับรถในกรุงเทพ  เพราะแต่ล่ะคัน ขับได้  โหดได้ใจจริงๆ ปาดกันไป ปาดกันมา   เดี่ยวคงไม่พ้น ยิงกัน เหมือนตามหน้าหนังสือพิมพ์  อิอิ                ว่าแล้วก็มาเข้าเรื่องคำถามกับชีวิต ว่าผมควรจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อดี   ซึ่งทางเลือ

งานตำรวจเป็นงานที่มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี   แล้วใยจำต้องเดินตามนักการเมือง ต้อยๆ แทนที่ จะเป็นงานที่คอยบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้ประชาชน   "คนทำงาน ก็ได้งาน" มีพี่คนนึงบอกกับผมแบบนี้   ผมก็แค่อยากจะเป็นตำรวจที่สามารถ ทำหน้าที่ ของผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ได้อย่างเต็มที่ ทำสิ่งนี้ได้ด้วยความรู้สึกที่มีในหัวใจ   แค่ลำพังที่ผมเป็นแค่ ผู้หมวด ยศร้อยตำรวจโทเท่านี้ มันไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่ใจหวังซักเท่าไหร่   ผู้บังคับบัญชา หรือผู้ใต้บังคับบัญชา บางคนก็หมดไฟ หมดอุดมการณ์ไปแล้ว   คงเป็นเพราะความมั่นคงในอาชีพนี้มีต่ำ ทั้งที่งานที่รับผิดชอบให้กับสังคมมีเยอะมากมาย บางอาชีพ รายได้มากมายมหาศาล   แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อสังคมเท่าไหร่ แต่ตำรวจกลับต้องไปก้มหัวให้เค้าเหล่านั้น เพื่อความมั่นคงของอาชีพตำรวจ   หวังว่าวันนึง คงดีกว่านี้แน่ ถ้าผมไม่ยอมแพ้ไปซะก่อน   เอาอะไรมากเนาะ ชีวิตมันเป็นของเรานี่นา  

ประเทศไทย ๐๐.๐๑ น. ถึง คุณแม่น้อย คุณแม่น้อยครับ คุณแม่น้อยยังจำได้มั้ยครับ ในวันนี้ (๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒) เมื่อ ๒๔ ปีที่แล้ว เวลาประมาณ ๑๓.๓๐ น. คุณแม่ได้ให้กำเนิดชีวิตหนึ่ง ได้ออกมาลืมตาดูโลก ชีวิตที่ได้มาจากเลือดเนื้อของคุณแม่ ที่คุณแม่เฝ้าทะนุถนอม และ ทนลำบาก ในการอุ้มท้องมาเป็นเวลาหลายเดือน  ซึ่งชีวิตน้อยๆ นั้น ก็คือน้องไท ลูกชายคนที่สองของคุณแม่น้อยไงครับ หลังจากวันนั้นมา คุณแม่น้อยก็เฝ้าเลี้ยงดู เอาใจใส่ จนน้องไทเติบโตมา สามารถจบการศึกษาและทำงานเป็นข้าราชการแบบที่ ใครๆ หลายคน ฝันอยากจะเป็น แต่ไม่มีแม้เพียงโอกาส ได้เป็นด้วยซ้ำ ทำไมน้องไทจึงมีวันนี้ นั่นหรือครับ ? คำตอบคือ คุณแม่น้อย คนนี้เท่านั้นแหละครับ ถ้าไม่มีแม่น้อย   น้องไท คงไม่ได้ลืมตามาดูโลก ถ้าไม่มีแม่น้อย   น้องไท คงไม่ได้รับการเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ถ้าไม่มีแม่น้อย   น้องไท คงไม่ได้รับการอบรม บ่มเพาะคุณลักษณะนิสัยที่ดี และเป็นสุภาพบุรุษสมชายชาตรี ถ้าไม่มีแม่น้อย   น้องไท คงไม่ได้เข้ารับการศึกษา ในโรงเรียนที่ดี มีชื่อเสียงในระดับประเทศ ถ้าไม่มีแม่น้อย   น้องไท คงไ